Palmboom & Eilandenliefde

Op een onbewoond eiland… daar zou ik niet willen zijn. Maar onder een prachtige palmboom, met een verse kokosnoot, op een wit strand, liggend in de zon. Boek mijn ticket maar alvast naar een tropisch eiland. Het verlangen naar vakantie op een eiland is alweer volop aanwezig. Want: ik houd van eilanden. De kustlijn is nooit ver weg, de wind waait altijd lekker door je haren. Perfect voor vrouwen zoals ik, omdat ik anders afsteek bij de perfect geföhnde en gestylde kapsels van sommige vrouwen.

Voor babylief ben ik bezig met een groots project; een speelkleed. Oftewel twee eilanden met veel zee, zodat hij later als hij iets ouder is erop kan spelen met boten en piraten. Een schat en schatkaart moeten natuurlijk ook niet ontbreken. Als onderdeel van dit grote project ook dit kleine palmboompje. Waarbij de bladeren zo mooi heen en weer waaien door de wind. Zoals de mentaliteit van de Dominicaanse Republiek, relax. Hoe laat is het? Geen idee. Hoe is het weerbericht? Sun, rain, we don’t know met een knipoog en een big smile.

Wil jij marihuana? Nee, dankje. Daarna wordt alle charme nogmaals in de strijd gegooid op mij om dit daar toch te bestellen. Uiteindelijk ben ik zo brutaal om een jonge knaap te vragen wat dit toch is met dat marihuana? Vervolgens schiet hij in de lach, mamajuana. Een drankje bekend op de Dominicaanse Republiek, moét je geprobeerd hebben. Daar zitten we dan heerlijk met ons drankje. Marihuana is er niets bij. Genieten!

“Don’t worry about a thing. Every little thing is gonna be alright.” – Bob Marley (offcourse)

Caccy de Cactus

Ik besloot dat ik een leuk makkelijk patroon wilde maken. Een speelkleed voor babylief. Een eiland met een zee en een stuk vaste land, zodat er tussen gevaren kon worden. Fanatiek schreef ik de eerste rijen haken op, maar al snel werd het speelkleed zeer ingewikkeld. Zo ingewikkeld dat ik er zelf niet meer uit kwam. Dus ligt hij nu in de kast te wachten op meer tijd om hem af te puzzelen.

Wat overigens ook mij typeert. Zo wilde ik met dwarsfluit altijd eerst de moeilijkste stukken doen en dan pas de makkelijke stukken. Dan faalde ik hard en zei Robert altijd dat ik beter iets simpelers kon doen. Dat wilde ik dus niet. Uiteindelijk kreeg ik een vriendinnetje die ook dwarsfluit speelde en wél van makkelijke stukken hield. Zo heeft Robert me toch aan de makkelijke stukken gekregen. En uiteraard mocht ik de moeilijke stukken daarnaast blijven oefenen. Daarmee haalde ik wel mijn diploma’s (toch best tof;  die bestonden toen nog).

Nu bedacht ik me dat ik dus moest beginnen met een simpel patroon. Dus zocht ik inspiratie. Een cactus van vilt als bijtring; dat kan ik vast ook haken. En het lukte! Binnen een uur. Toen nog een keer hetzelfde patroon om te testen of het wel echt klopte wat ik had neergezet en in elkaar zetten. En met trots, hier is mijn eerste patroon!

“Chilly” had ik bedacht. Omdat cactussen nu eenmaal niets doen, behalve staan en genieten van zon. Lijkt me best chill. Maar toen kwam manlief, ‘Ik vind het meer een Kakkie.’ Dus noemde manlief hem steeds Kakkie. Toen werd het “Caccy de Cactus”.

“Hope is not a resting place but a starting point – a cactus, not a cushion.”

– H. Jackson Brown Jr.

(meer…)